Piłka ręczna / PGNiG Superliga mężczyzn

Przegląd Sportowy: Gra pan w ekstraklasie już 13. sezon, ma pan prawie 36 lat, zna prawie wszystkich zawodników. Jak pan myśli, kto jest najlepszym strzelcem z obecnych ligowców?

Piotr Obrusiewicz: W tym sezonie Piotr Frelek, a tak w ogóle, to nie mam pojęcia.

To niejaki Piotr Obrusiewicz. A wie pan, ile nastrzelał bramek?

- Przez 13 sezonów? To pewnie z 1300, może nawet 1500.

Myli się pan. Do tej pory zdobył pan w ekstraklasie dokładnie 1999 bramek.

- Ile?! Coś niesamowitego. Nie miałem pojęcia, że aż tyle. Jestem w szoku, naprawdę.

Ma pan jakiś sekret swojej skuteczności?

- Raczej nie, zawsze dużo goli strzelałem z kontrataku. No i przede wszystkim wykonywałem karne.

Dawniej słynął pan z widowiskowych wkrętek. W dalszym ciągu rzuca pan w ten sposób?

- Nie, bo trener Szafraniec każe rzucać na siłę, a ja już wyrosłem z czasów, kiedy kłóciłem się ze szkoleniowcami i robię, co mi każą. Chociaż rączka czasem świerzbi, żeby rzucić lekko dołem (śmiech).

W reprezentacji w 100 meczach strzelił pan 348 goli, ale największe sukcesy kadry przyszły po tym, jak pan przestał w niej grać.

- Najlepiej wspominam ostatnie dwa lata z Bogdanem Wentą. Wprowadził świetną atmosferę, luz. Poza tym jestem mu wdzięczny, bo pomógł mojej ówczesnej dziewczynie, a teraz żonie, wyjść z poważnej kontuzji.

To dlaczego przestał pan grać w kadrze?

- Urodziło nam się dziecko, nie chciałem zostawiać żony samej i przestałem jeździć na zgrupowania. Żałuję, że nie powiedziałem tego wtedy Bogdanowi wprost. Do klubu przychodziły powołania, a ja wymyślałem jakieś głupie wykręty. Źle zrobiłem, że nie postawiłem wtedy sprawy jasno i do tego się teraz przyznaję.

Rozmawiał: Wojciech Osiński (Przegląd Sportowy)